هیچ وقت اعتقادی به خریدن کالای خارجی نداشتم.همیشه می گفتم جنس ایرانی حداقل از جنس چین با کیفیت تر است.

آن روز برای خریدن بند آپارتمانی به مغازه ای رفتم و قیمت گرفتم. یکی از بزرگ ترین و گران ترین آن ها را برداشتم.

می خواستم هم بزرگ باشد و هم کیفیت آن خوب باشد. فروشنده بند استیل زنگ نزن را به من پیشنهاد کرد, قیمتش را پرداختم و بیرون آمدم.

دقیقا بیست روز از خریدن بند آپارتمانی گذشته بود، یک روز که داشتم آن را جمع

می کردم ناگهان یکی از بال هایش کنده شد.

وقتی که ماجرا را به فروشنده گفتم با تولیدی اش تماس گرفت, ولی آن ها مسولیت کارشان را قبول نکردند.

دیگر به جایی رسیده بود که تلفن هایمان را هم جواب نمی دادند.

بی خیالش شدیم , هم من و هم فروشنده ای که با ضمانت، کالایش را به من فروخته بود و حالا فقط می توانست اظهار شرمندگی کند و قول بدهد که دیگر از این تولیدی خرید نکند.

حالا بند آپارتمانی با بال شکسته، گوشه انباری خانه مان خاک می خورد و من هر وقت تبلیغ کالای خارجی می کنند به یادش می افتم، ولی هنوز هم دنبال کالای ایرانی می روم؛ هنوز هم وقتی می گویند این کالا خارجی است دنبال نمونه ایرانیش می گردم، اما درد دل تولید کنندگان داخلی را که می شنوم با خودم می گویم: _ شاید اگر بجای اینکه گناه رکود در کار  را به گردن دولت و جنس قاچاق و واردات بیندازند؛  شاید اگر هر کسی مسولیت کار خودش را قبول می کرد و دیده را بر گریبان فرو می کردند مشکلاتشان حل می شد.