خداوند با خلق هر انسانى، سرمايه اى بسيار مهم و با ارزش به او عطا مى كند. سرمايه اى شخصى و غير قابل انتقال به غير و حتى غير قابل پس انداز، سرمايه عمر.

با ارزش ترين سرمايه اى كه اگر آن را نداشتيم و حق حيات به ما داده نمى شد، ديگر گنجينه هاى مادى و معنوى جهان به كارمان نمى آمد.  

اما نكته تأسف بار اين است كه بسيارى از ما ارزش و اهميت اين سرمايه را نمى دانيم و آن را به آسانى از دست مى دهيم و گاهى هم سخاوتمندانه آن را به حراج مى گذاريم. 

از طرف ديگر ، گاه براى از دست دادن سرمايه هاى مادى يا كوچكترين ضرر مالى، آنقدر ناراحت شده  و ذهنمان را مشغول مى كنيم كه دچار رخوت و افسردگى مى شويم و خود و اطرافيانمان را از شادى و نشاط زندگى محروم مى كنيم. مثلا با بالا و پايين رفتن قيمت سكه و دلار و لوازم زندگى به هم مى ريزيم، ساعتها وقت براى تحليل اقتصادى و پيش بينى قيمتها مى گذاريم؛ اما هيچيك به از دست دادن مهمترين سرمايه مان حتى فكر هم نمى كنيم.

در روايت آمده است: شخصى محضر امام زین العابدین عليه السلام رسید و از وضع زندگیش شکایت کرد. امام سجاد عليه السلام فرمودند: بیچاره فرزند آدم هر روز گرفتار سه مصیبت است که از هیچ کدام آنها پند و عبرت نمى گیرد. اگر عبرت بگیرد دنیا و مشکلات آن برایش آسان مى شود. 

مصیبت اول این که ، هر روز از عمرش کاسته مى شود. اگر زیان در اموال وى پیش بیاید غمگین مى گردد، با این که سرمایه ممکن است بار دیگر باز گردد، ولى عمر قابل برگشت نیست . 

دوم هر روز، روزى خود را مى خورد، اگر حلال باشد باید حساب آن را پس ‍ بدهد و اگر حرام باشد باید بر آن کیفر ببیند.  

سپس فرمود: سومى مهم تر از این است .گفته شد آن چیست؟ 

امام سجاد فرمود: هر روز را که به پایان مى رساند یک قدم به آخرت نزدیک شده اما نمى داند به سوى بهشت مى رود یا به طرف جهنم.

(بحارالانوار جلد ٧٨، صفحه ١٦٠)