چند بار دلت از قضاوت های نابجای دیگران شکسته است؟ چرا؟ 

صرف قضاوت های مردم به نحوه ی عملکردت، قلبت را جریحه دار می کند؟  اصلاً جایگاه شکستگی دل در کجاست؟

ملاک تو چیست؟  این که چرا شخصی در مورد تو اشتباه برداشت و نهایتاً قضاوت می کند؟ 

و یا این‌ که به خود می گویی نه من این گونه نیستم؟

شاید هم ملاکت آن فردی است که فیض او هر لحظه با وساطت حجتش قطع نمی شود؟  دوست من، این یک سطر را آرام بخوان:

 مهربانا ملاک ورود غم به قلبت را جز خواسته خدا قرار نده. و حال این دو جمله را بلند و رسا بخوان:

قلب های ما در برابر فرامین ناخدایان پرچم هایشان را پایین نمی کشند.

او فقط از خدای ناخدایان فرمان می گیرد و بس.