نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکار خانم لیلا باباربیع

چه روزها قدم به قدمم راه رفتی، افتادم، دستم را گرفتی تا مبادا بلغزم. بغض فرو خورده ام را معنا بخشیدی و گفتی: _ پسرم مرد شدی. درهمه حال خم شدی تا خمیده نگردم. قامتت را، لبان ملتمس ذکر و دعایت را نمی شود رها کرد. روز به دنیا آمدنت روز عروج من به فردایی دیگر است خدا فرشته آسمانی را بر من فرود آورد و زمینی ساخت . پدرم زمینی شدنت مبارک.