نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکار خانم زهرا گلستانه: به استاد گفتم که من نمی توانم.  ولی استاد گفت که باید بنویسی.  خیلی برام سخت بود از استاد اصرار و از من هم انکار. استاد خیلی ناراحت شد من هم که دلم می خواست بزنم زیر گریه و از کلاس بزنم بیرون؛ ولی یک لحظه با خودم فکر کردم و گفتم که بالاخره در زندگی همه مشکل هست و من مشکلات بزرگ تر از این را پشت سر گذاشته ام؛ مثل بقیه به امید خدا  این مرحله را پشت سر می گذارم. آ خر کلاس از استاد حلالیت  طلبیدم و ایشان هم چقدر بزرگوارانه برخورد کردند.  حالا یک ترم از آن موقع می گذرد و من نه یک متن، بلکه چند متن نوشته ام و حالا دلم می خواهد مرتب بنویسم.  کاش آن روز عجله نمی کردم و استاد را اذیت نمی کردم ؛ ولی برخورد استاد خیلی خوب بود. گفت استادم بر درس از یاد    یاد باد آن چه به من گفت استاد.                   دانست آ موخت مرا.   غیر یک اصل که ناگفته بماند  قدر استاد نکو دانستن    حیف استاد به من یاد نداد.