آخرین حلقه سیب زمینی برشته و طلایی را روی دیس چیدم و بلند اعلام کردم:

_ هرکی ماکارونی با ته دیگ می خواد، بیاد سر سفره.

بچه ها با ذوق به طرف سفره آمدند.

سفره را پهن کردم و فوری نمک دان و لیوان ها را در سفره گذاشتم، اما با تکان دست من لبه لیوان به لیوان دیگر برخورد کرد و شکست.

دخترم گفت:

_ وای مامان حباصت نبود.

جواب دادم:

_ آره واقعا.

سفره را جمع و بعداز تمیزکردن دوباره پهن کردم. 

بعد از خوردن غذا و شکر خدا و تشکر از من، نوبت وظیفه بچه ها، یعنی جمع کردن سفره شد.

هم کاری بچه ها برایم جالب بود، سبکترها سهم دختر کوچکتر، و سنگین تر ها سهم بچه بزرگ.

یهو چشمم دورتر از سفره، به شکسته های لیوان خورد.

 با سرعت به سمتش رفتم و با احتیاط آن را جمع کردم.

 تیزبین به اطراف نگاه می کردم، 

پسرم با تعجب پرسید:

_ وای مامان یه ضربه کوچیک و این همه ریخت و پاش شیشه؟!!!

در حال برانداز کردن اطرافم گفتم:

_ فکرمی کنی به چی شبیه شده الان ؟

گفت:

شکسته ها را میگی؟

با تکان سر تایید کردم.

گفت:هیچی، مثل خودش دیگه.

کمی مکث کردم و گفتم:

_به نظر من مثل انجام گناهه، خیلی وقت ها ما فکر می کنیم گناه ما کوچیکه و زود می گذره و به کسی کاری نداره، اما تاثیرش تا دورتر گذاشته شده 

ادامه دادم:

_امروز شانست گفت که غذا زیر دستم نبود اگرنه باید نون و ماست میل می فرمودی عزیزم.

پسرم با بُهت پرسید:

_ یعنی اگه شیشه توی غذا می ریخت همه اش را دور می ریختی؟

گفتم:

_ بله و گناه هم همین جوره، مسموم کننده و نابودگر.