گفت:

- بفرمایید.

جواب دادم:

- ترجیح می دهم شما شروع کنید. خندید و گفت:

- معمولا این مواقع دختر خانم ها می پرسند و آقایان جواب

می دهند.

اما من باز هم شروع نکردم. این شگردی بود که مشاور مدرسه به ما گفته بود, تا قبل از اینکه خواستگار شروع نکرده شما حرفی نزنید.

بلاخره شروع به صحبت کرد از کارش شروع کرد و به مسائل دینی رسید گفت:

- راستش من نماز نمی خوانم .

از تعجب شاخ در آوردم ولی سعی کردم تعجبم را نشان ندهم, ادامه داد:

- خیلی دوست دارم نماز بخوانم ولی خیلی حالش را ندارم, البته شاید شما سبب خیر شدید و من خواندم, اماهیئت می روم؛ کربلا هم هرسال می روم.

می خواستم بلند شوم. حرفی برای گفتن نداشتم, اما او انگار خوشش آمده بود, بخاطر همین ادامه داد و من خیلی آرام و بی حوصله جواب سوالاتش را می دادم.

هنوز پنج دقیقه نگذشته بود که متوجه بی حوصلگی من شد و گفت:

- شما چقدر کم حرفید.

حرفی برای گفتن نداشتم برای اینکه قضیه بیش تر کش پیدا نکند گفتم:

- من همان موقع که حوزه 

نمی رفتم هم خیلی نماز برایم مهم بود حالا که دیگر برایم حیاتی است. جواب داد:

- ولی من هیئت می روم گفتم: - — نماز که واجب است نمی خوانید و هیئت که مستحب است

می روید. صداقتتان برای من خیلی ارزش دارد امامن نمی توانم با شما زندگی کنم جواب داد:

- آدم ازدواج می کند تا به آرامش برسد زندگی که با دروغ شروع شود آرامشی ندارد. من هیچ وقت از این که صداقت به خرج دهم ضرر نکردم و تصمیم دارم همین رویه را ادامه دهم.

به نظرم پسر فهمیده ای آمد حیف که ستون دینش کج بود.