مرزایران و عراق، اروند رود(شط العرب) جزیره بوارین، آن طرف مرز،

سربازان عراقی طبق وظیفه دیده بانی می کنند و نگهبانی می دهند.

از جایی که ایستاده ایم، پرچم عراقی و دیده بان عراقی به خوبی پیداست.

و این طرف مرز، درست مقابل پادگان عراقی ها، راوی روایت

می کند و آسمان می بارد.

راوی روایت می کند و مردم زار

می زنند.

راوی روایت می کند و اروند

می نالد.

دیگر هیچ کس را یارای آن نیست که بغض خود را فرو برد.

یاد عملیات لو رفته، غواصان کت بسته و مادران شهیدی که پاره وجودشان را به دل آب سپرده اند، جگرمان را آتش زده است.

راوی هم چنان می گوید و آسمان هم چنان می بارد مردم هم چنان می گریند.

کسی از بلند شدن صدایش و ترکیدن بغض ابایی ندارد.

اصلا مگر می شود شنید و زار نزد.

مگر می شود به آب نگاه کرد و اشک نریخت و مگر می شود…

و آن طرف مرز، روزهایی که بارانی نیست، سرباز عراقی لب آب لباس می شوید و آواز می خواند و به پایان خدمتش فکر می کند.