سیزده روز می گذرد از ماه رجب و روز شکافته شدن دیوارخانه خدا
و پناه دادن به زنی که می خواهد علی(ع) را به دنیا هدیه کند.
و او پا به دنیایی پُر از جهل و نادانی می گذارد.
علی؛ شهری که تمام نیکی ها و اَبدیت ها به او ختم می شوند،
ورودی های این شهر، راه بندان ندارند برای ورود پاکی ها و نیکی ها.
اگر تمام روزهای سال را به یکی از خصلت های او اختصاص دهند باز هم روزهای سال در مقابلش کم می آورند. روزی برای همسرانه هایش، روزی برای جنگاوریش، عدالتش، مدیریتش، مدبریش، علمش، عالم بودنش،
پدرانه هایش و…
پدرانه هایش را به روز میلادش مربوط می کنند
اما دریغا که آن یک روز هم بسیار کوتاه است برای شمردن پدرانه هایش در لحظه لحظه عمر دنیایی اش.
پدربودنش برای خانواده اش نبود، حتی برای یتیمان زمانش هم نبود.
پدر بودن علی برای تمام اعصار و قرون تا ابد ادامه دارد و ای کاش ما درک کنیم و بیابیم معنای پدر بودن آن والا مقام را.