جمع آوری شده توسط:

ریحانه علی عسکری

در انجیل آمده از نشانه های ظهور پسر انسان این است که همه مردهای زمین سینه زنی کنند. 

پنج، شش سال است در منهتن نیویورک، که مرکز یهودیان است برای حسین (علیه السلام) ، سینه زنی می کنند.

برای چه کسی جز حسین علیه السلام، سینه زنی وجود دارد؟

در هنگام ظهور حضرت حجت (عج الله) صاحبان پرچم های سیاه از کشور محبان اهل بیت -ایران- از ترک و عرب و لر و همه شاخه ها، به یاری امام زمان (عج الله) می‌روند و با سفیانی درگیر می‌شوند؛

 در اثنای این نبرد صدای أنا بقیة الله از خانه کعبه شنیده می‌شود.

 یک لحظه دل ها می لرزد؛ صیحه آسمانی را می شنوند؛ ظهور شکل می‌گیرد.

امام زمان (عج الله) خود را این گونه معرفی می کند: 

 _ أنا جدی الحسین، قتلوه’ عطشانا، ذبحوه.

به راستی که جدم حسین را عطشان و با لب تشنه کشتند؛ سربریدند.

چرا امام زمان (عج الله) خود را به نام حسین (علیه السلام) معرفی می کند؟

 زمانی که امام زمان(عج) ظهور می کنند همه مردم دنیا امام حسین (علیه السلام) را از راه پیمایی اربعین، می شناسند.

وقتی که اربعین، بیست میلیون آدم پیاده به کربلا می روند مردم جهان با مشاهده این سیل جمعیت  با خود می‌گویند:

_ این همه آدم پیاده کجا می روند؟ 

 صاحبان پرچم های سیاه که از ایران می روند؛ چرا پرچم سیاه بر می‌دارند؟

 عزادار کیستند که پرچمشان سیاه است؟

 آیا همان هایی هستند که در عزاداری شرکت می‌کنند؟

 مگر حسین(علیه السلام) چه شخصیتی بوده که چنین جمعیتی برای زیارت قبرش پیاده روی می کنند؟

از سوی دیگر، رونق گرفتن شگفت انگیز مراسم اربعین، در طی سال های جاری، و حضور ده ها میلیونی عاشقان حسینی از سراسر جهان كه موجب حیرت جهانیان شده است، بشارت های بزرگی در خود دارد، بشارت فراهم شدن سپاه بزرگ اسلام برای یاری آخرین حجت حق؛

 بشارت باز شدن راه قدس، كه از كربلا می گذرد.

بشارت فراگیر شدن نام و یاد حسین (علیه السلام) كه امام عصر (عج) در هنگام ظهور، خود را با این نام معرفی می كند و…

آیا رهسپار شدن عاشقانه بزرگ و كوچك، زن و مرد، پیر و جوان به سوی قبله دل ها و عظمت بی نظیر عزاداری سالار شهیدان، نویدبخش در راه بودن منتقم خون حسین(ع) نیست؟

به عنوان نمونه نقش اربعین در بحث تأمین امنیت کشور عراق، یا نقش آن در بیداری امت اسلامی، نقش جدی آن در وحدت امت اسلامی، در وحدت میان ایران و عراق، و حتی نقش آن در وحدت میان ادیان قابل تامل است. 

اتفاقی که در سال 61 هجری افتاد; یعنی نفس پدیده عاشورا، یک پدیده بین الأدیانی است، چرا که تنها شیعیان در رقم خوردن آن نقش نداشته اند بلکه غیرشیعه نیز در آن حضور داشته اند.

به عنوان مثال درباره «زهیر» که گفته می شود «عثمانی مذهب» بوده است، ایشان شیعه نبوده یا «حر ریاحی» که در میان سپاهیان طرف مقابل قرار داشته یا «وهب نصرانی» که مسیحی بوده است. همان پدیده ای که قرار است در ظهور شکل بگیرد و وحدت ادیان را ایجاد کند

 «وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا» و از همه اطراف جهان، به سمت امام(عج الله) حرکت صورت بگیرد، این رویداد در عاشورا شکل گرفته است و امروز نیز در اربعین تکرار می شود.

نفس حرکت کاروانی، در هر سه پدیده عاشورا، اربعین و ظهور جالب توجه است. در نگاه ما به ماجرای خلقت، حرکت بشر جمعی است. 

ما «یوم الحشر» و «یوم الجمع» داریم؛ قیامت جمعی است و جمعی اتفاق می افتد.

 در ماجرای عاشورا همین کاروان داری و حرکت کاروانی شکل گرفته است.

 در اربعین سال 61 همین حرکت کاروانی بوده است. در اربعین امروز نیز حرکت جمعی، و در جریان ظهور نیز حرکت جمعی است؛ یعنی همین مسیر است که به همان شکلی که قبلا بوده، ادامه پیدا می کند. این نشان می دهد که این پدیده ها کاملا درهم تنیده شده است.

ویژگی دیگری که می توان به عنوان مثال به آن اشاره کرد این است که این حرکت جمعی، به رهبری و امامت یک امام بوده است و در کل نظام خلقت همین اصل، حاکم است. «یوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ؛ روزی که هر گروه از مردم را با پیشوایان آن ها ندا دهیم».

 در عاشورا همه حرکت ها، ذیل وجود حضرت سید الشهداء (علیه السلام)بوده است و اصحاب غرق، در وجود مقدس حضرت سیدالشهدا(ع) بودند.

حرکت امروز اربعین نیز، حرکت به سمت زیارت امام حسین(علیه السلام) است. چرا که زیارت، ملاقات زائر با مزور است؛ یعنی آن چه بر این حرکت غلبه دارد، موضوع زیارت سیدالشهداء (علیه السلام) است و جریان آخرالزمان و ظهور نیز، با محوریت امام زمان(عج) است.

 پس شما می بینید شباهت در لایه های مختلف معرفتی و تاریخی تکرار می شود تا به سطح خیلی پایین تر برسد. می توان اربعین را یک پدیده معطوف به ظهور ببینیم که عاشورا را به آخرالزمان متصل می کند.

برگرفته از سخنرانی آقای رائفی پور

و

حاصل نظرات دکتر محمدهادی همایون، عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق(ع)، 

دکتر سید رضی موسوی گیلانی، عضو هیئت علمی و دانشیار دانشگاه ادیان و مذاهب و 

حجت الاسلام قاسم خانجانی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه