نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکار خانم فریبا حقیقی

رسیدگی به کاکتوس هایکی از برنامه های امروزم بود. پارسال همین موقع و شاید کمی زودتر، دوستی عزیز چند قلمه از کاکتوس هایش را برایم آورد و به من گفت که باید بگذارم زخم کاکتوس ها خشک شود و بعد آن ها را بکارم واین که زود زود به آن ها آب ندهم. من ذوق زده کاکتوس ها را در گلدان کاشتم و بی خیال از توصیه های دوستم، آن ها را آبیاری کرده و مثلا اوج مهربانی را در حق این کوچولوهای تازه وارد انجام دادم.اما… کاکتوس های من اصلا رشد نداشتند و روز به روز پژمرده تر می شدند و بعد  از دو هفته کلا خشک شدند. ناراحت شدم و علت را از دوستم پرسیدم. گفت: _برو یکی از کاکتوس ها را از خاک دربیار و تهش را نگاه کن. وقتی به توصیه اش عمل کردم با کمال تعجب به گندیدگی وحشتناک قسمت ته کاکتوس رسیدم. خیلی افسرده شدم که چرا از عهدهء کاشت چند کاکتوس ساده برنیامدم؟ دوستم به علت یابی و رفع غمم شتافت و دوباره چند تا قلمه کاکتوس آورد. این بار توصیه های قبل را تکرار کرد. اما من این بار به تمام حرف های دوستم عمل کرده و بعد از یک سال، شش گلدان بزرگ کاکتوس داشتم. علاوه برکاکتوس های خودم با معاملهء پایاپای کاکتوسی، صاحب چند نوع دیگر کاکتوس هم شده بودم. حالا دارم به عمق توصیه های بزرگان فکرمی کنم که چطور در هر شرایطی برای ما دستورالعمل ارائه کردند و ما فارغ از عمل فقط دنبال رفع خسارت هستیم . مثلا همین سند ۲۰۲۰ که واقعاشرم آور هست که به بچه های کوچک که هنوز از لحاظ تفکر محکم نشده اند، آموزش روابط جنسی و تولیدمثلی داده می شود. همان طور که آب دادن و کاشت زودتر از موقع گیاهی موجب فساد در ریشه و نابودیش می شود، مطمئن هستم این زیان و فساد در بچه های عزیز مابیش تر و غیر قابل جبران تر از همیشه است. ای کاش مسئولین به ظاهر دلسوز، از مرحلهء عمل و آزمون سخنان بزرگان رد می شدند تا بیش تر به عمق این توصیه های جاری و سازنده پی ببرند.