​نوشته شده توسط‌نویسنده وبلاگ

سرکار‌خانم لیلا باباربیع

چه باران پرطراوتی!

 وقتی قطره های مهربانیت را از هیچ کس دریغ نمی کنی .

آن هم این زمان که گوییا دشت محشر آماده است و هرکسی به کنج قفسی خود را گرفتار کرده است.

لحظه ای درنگ کن

 و ببین تو کجای این صحرای محشری؟

فقط نیم خاطراتت را بر جای می گذاری و من را غرق خاطرات دور و نزدیک می کنی ،

آن هنگام که بر زبان نامم را خواندی و مهر و محبتت را نثارم کردی .

در صف اجتهادی که دیگران آتش به ریشه ها می زنند؛ فقط ندای تو، استقامت تو، به این هرج آباد زندگی می بخشد.