نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ

سرکارخانم لیلا باباربیع

​گاهی میان خاطرات، جا می مانی .

یک لبخند، یک نگاه ورق را برمی گرداند . آن زمان تو می مانی و هجوم افکاری که یک عمر از آن ها فرار می کردی.

نه شادی و نه غمگین ، فقط دلت برای خودت که چه هستی ، تنگ می شود .

آن جا تازه می‌فهمی که باید از پیله خودت بیرون بیایی .

همان کرم زشت، روزی مبدل به پروانه می شود.

آن هنگام که پیله تنهایی خودش را ترک می کند. پروانه وار دور شمع وجودت می گردم و از سوختن ابایی ندارم.