عباس (شهید عباس بابایی)

حرفهایی میزد که تا قبل از آن این قدر رک و صریح

آنها راجلوی من نمی زد.

قبلا هم در مورد مرگ و قیامت و آخرت با هم زیاد حرف می زدیم

ولی تا حالا این جور یک باره چنین سوالی از من نپرسیده بود،

 

گفت:اگه یه روز تابوت منو ببینی چی کار می کنی؟

گفتم:عباس تو رو خدا از این حرفا نزن.عوض اینکه دو نفری نشستیم

یه چیز خوبی بگی…

 

گفت:نه جدی میگم.

دست زد رو شانه ام و گفت:باید مرد باشی.من باید زودتر از اینها می رفتم ولی

چون تو تحمل نداشتی خدا مرا نبرد اما حالا احساس می کنم دیگه وقتش شده

گفتم:یعنی چی؟این چه صحبتاییه ؟یعنی می خوای دل بکنی؟

گفت:آره

گیج بودم نباید قبول میکردم گفتم:اگه خودت جای من بودی شنیدن این حرفا برات

راحت بود؟

<کتاب سیره ی شهدای دفاع مقدس شماره هشت از زبان همسرشهید>

 

 

خدایا آن را عطای ما کن که به ببندگان دوست داشتنی ات بخشیدی،خیر دو عالم را

آمین