تا شروع شدن کلاس ساعتی مانده بود. تصمیم گرفتم وقتم را روی تحقیقی که به تازگی برداشته بودم بگذارم.

بخاطر همین به کتابخانه رفتم و شرح کتاب صحیفه سجادیه را در خواست کردم.

گشتن دنبال موضوعی که من به دنبالش بودم آن هم در پانزده جلد کار راحتی نبود اما از اتلاف وقت خیلی بهتر بود.

تا به حال به یک کتاب دعا این طور نگاه نکرده بودم.

دعا را برای آرامش روحم می خواستم نه پژوهش و تحقیق.

اما امروز که لابلای صحیفه غرق شدم لذت آن را با تمام وجودم حس کردم.

صحیفه سجادیه یک کتاب نیست یک منبع کامل از هر چیزیست که آدمی در زندگی دوست دارد بداند.

نگاهم توی فهرست به عنوانی افتاد که برایم جالب بود. صفحه را باز کردم. درمورد حدیثی از امام صادق (ع) بود که طبق گفته کتاب، متروک شده بوده تا اینکه یک محقق نوزادان، علت آن را کشف می کند.

امام صادق به زنان توصیه نمودند که نوزاد را در سمت چپ آغوش خود بخوابانید.

سال های سال به این حدیث اشکال های زیادی گرفتند. اما  این موضوع را در عکس های مختلفی که از کودک در آغوش مادر، گرفته بودند فهمید.

این محقق با مشاهده عکس ها، که بیش تر بچه ها در طرف چپ مادرشان آرام گرفته اند متوجه شد که اگر مادر کودک را، بخصوص در دوران نوزادی در سمت چپ خود در آغوش بگیرد، کودک آرام تر است; بی قراری نمی کند و از خواب بیدار نمی شود.

 علت آن را هم، نزدیک بودن به قلب مادر و شنیدن صدای ضربان قلب او دانست که باعث آرامش او می شود.