نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکار خانم فریبا حقیقی

بوی عطر هر انسان منحصر به فرد و خاص است. بوهایی که گاه به مذاق همه خوش نمی آید و بوهایی که تا ابد پایدار و ماندگار می ماند. عطر تنهایی هم دقیقا این گونه است، ماندگار. تنهایی هر انسانی با تنهایی دیگری متفاوت است. گاه در میان انبوهی از یاران هستی و هنوز یک گوشه از قلبت خالی است و منتظر. گاهی هم در تنهایی و عزلت روزگار سپری می کنی و فقط گوشه ای از قلبت خالی است و مابقی پُر از احساس و آرامش. عطرتن آدمیان را در هیچ عطر فروشی نمی توان ساخت و نمی توان جُست. تابه حال شده که دلتان هوای عطر تن عزیزی از دست رفته را کرده باشد؟ آیا توانسته اید جایگزینی برایش بیابید؟ هرگز! بارها شده که دلمان هوای عطر آغوش پدربزرگ سفر کرده مان را کرده و فقط حسرت نصیب شده و دیگر هیچ. عطر یعنی جاذبه حس ما به باور وجودی آن که دوستش داریم. هزاران بار وقتی تنها بوده ایم، بویی آشنا و دل چسب را از اعماق وجود به بیرون و بالعکس، حس کرده ایم. آن عطرِ یاری است که همیشه هست و دل نگران و حیران و غایب ما شیعیان است. اما کوتاهی و بی خیالی، ما را محروم از استشمام دائمی آن ماندگار عطر و آن دلنشین عطر نموده. غروب جمعه را استشمام می کنیم و آرزوی ماندگاری این عطر را داریم، زیرا عطر انتظار دارد و دیدار…