نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکارخانم فریبا حقیقی

وقتی دستهای نوزاد دو ماهه را نوازش می کنم و او با دستان مینیاتوری و لطیفش انگشت من را محکم می گیرد، حس می کنم رستاخیز همین جامیان دستان او و انگشت من نشسته! این جا که با آرامش و اطمینان انگشتم در دست احسن الخالقین نشسته و با چهرهء امیدوارش به من گوشزد می کند خداوند قدرت و لطافتش را در یک قاب به تصویر گذاشته و نگارگری بی نقصش را در چرخهء آفرینش با ملاحت صورت طفلی نورس یادآوری می کند. آفرینش از هیچ و بازگشت به همه چیز. امید خدا به نوع انسان با تولد هر نوزاد، در همان جا که قرار است او را ببینیم و محبتش را دوباره دریابیم. لبخند بزن ای احسن الخالقین که تمام چشم ها به سمت طلوع تو می چرخد و بُراده های وجود خدا را در نقطه نقطه خاک بپاش که از آن قیامتی برپا می شود به عظمت آفرینش…