نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ سرکارخانم فاطمه سلیمیان

ادعای دوست داشتن و منتظر بودنمان گوش فلک را کر کرده است. همه مدعی هستیم که عاشق امام زمان(عج)هستیم. برای غریبی اش ناله سر می دهیم. برای آواره بودنش چشم هایمان را خوندبار می کنیم. این کارها شعار و ادعاس و عملی به آن ها نمی کنیم. باید سختی بکشیم، روی نفسمان پا بگذاریم. همه ی ادعاها الکی، همه وعده ها دروغین، همه تظاهر، همه… در صورتی که نماز هایمان به درد لای جرز دیوار هم نمی خورد. آخر وقت، هر وقت که حسش را داشتیم؛ چهار تا مطلب، سرسری نشر می دهیم بعد سراغ گوشیمان می رویم. انگار دارند سر نماز جونمان را می گیرند؛ بعضی ها هم که واویلا… نمازی نمی خوانند. آری؛ عاشقیم که امام زمان باید اشک بریزد برای این که بعد نمازهایمان دعای فرجش را نخوانده، بدو بدو به سمت کارهای روزانه مان می رویم. آری ما عاشقیم…. عاشق امام زمانیم ولی از نماز هایمان می گذریم، همان نمازی که امام حسین(ع) برایش تکه تکه شد. عاشق امام زمانیم؛ عکس شهدا را می بینیم و عکس شهدا رفتار می کنیم. پیج های مذهبی را لایک می کنیم؛ اما از آن طرف پیج هایی را دنبال می کنیم که می دانیم دنبال کردنش خیانت به شهداست. قبول کنیم که عشقمان، عشق نیست… به خدا زشت است مهدی فاطمه(س)‌ آواره و غریب باشد. ایشان منتظر ماست تا ما برگردیم. بسم الله… اللهم عجل لولیک الفرج