نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ گل نرگس

 تمام سطح زمین را  آب پوشانده بود.  جایی برای زندگی نبود؛ در چنین روزی خداوند زمین را گستراند، تا مخلوقاتش در  آن زندگی  کنند.   زندگی یعنی بندگی کردن یعنی فقط او را دیدن و تسلیم او  بودن.  به خواست او بود که نخست زمین کعبه سر از آب بیرون آورد، سپس خشکی های دیگر به اذن او  سر از آب بیرون آوردند و برای بندگانش فراهم آورد نعمت های فراوان.  چنین خدایی قطعاً  سزاوار پرستش و  شکرگزاریست. بیست و پنج ذی القعده بود که حضرت ابراهیم (صلی‌الله علیه وآله) و حضرت عیسی متولد شدند و روزی که  آخرین پیامبر،  خاتم الانبیاء به همراه دختر گران قدرش فاطمه‌(س)  و امیر المومنین(ع) از مدینه به سوی مکه، به قصد حجة الوداع خارج شدند.  همه چیز باز می گردد به کعبه،  و من همیشه کعبه را در یک کادر،  دیده ام؛ ولی از همین قاب های  ساخته  دست آدمی هم عظمتش تمام وجود آدمی را فرا می‌گیرد.   از هر که می خواهی تا برایت از حال و هوای آن جا بگوید جواب همه این  است:  _گفتنی نیست. ان‌شاءالله  تا جوانی قسمت شود آن جا قدم بگذاری. حتماً همین گونه است که آن ها می گویند. چرا‌ که  ما این جا از راه دور می‌بینیم دلمان به لرزه می افتد و اشک هایمان جاری می شود.  مسافر ها عده ای رفته اند و  عده ای کوله بار بسته  برای رفتن لحظه شماری می‌کنند.   خداوندا! من بی تابم تا در آن سرزمین وحی سر به سجده فرود آورم.   تنها من نیستم،  همه آن ها که نرفته اند مشتاق مکه و مدینه اند….    وقتی در  چشمان سفر رفته ها می نگری چنان برق  وصف ناشدنی می یابی که خود را نالایق می پنداری،  اما ما نرفته ها همچنان امیدمان  به رحمت و دعوت توست.   دلمان پر می کشد برای بقیع، برای آن همه غربت و ما منتظر او هستیم تا بیاید.  نقل کرده اند به روایتی روز ظهور  نیز چنین روزی خواهد بود. ما همه در انتظار فرزند فاطمه(س) هستیم.   خدایا! در چنین روزی مقرر نمودی از دور و نزدیک زیارت امام هشتم را، دلم مانده غربت بقیع را بنگرم و مثل باران ببارم یا ازدحام صحن و سرای ضامن آهو را ببینم و شور و شادی بر لب هایم بنشانم.   مکه نرفته ام  اما مشهد که رفته ام.   دلم مرا  با خودش می‌برد گوشه ی صحن گوهر شاد کنج رواق  می نشاند درست روبروی گنبد… من ماندم و  کبوترهای روی گنبد تو، آقا جان دلم طاقتش طاق شد.  هر دم مرا با خود می برد  به گوشه‌ای از این صحن و سرا، آقا جان بیا به جان جوادت دلم را دست به سر نکن…  اغنیا مکه روند و  فقرا سوی تو آیند   جان به قربان تو آقا که تو حج فقرایی