نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ

سرکار خانم لیلا باباربیع:

 روزگاری چشم به آسمان دوختیم که محبتت را بر سرمان نثارکنی.

هرکجا نشستیم گفتیم:

_ ببار تا سیلابش غرقمان کند در رحمت ایزدی . ندانستیم در زمانی که گل های پرپرمان غرق رقص نور بودند بغض فرو خورده ات را بر سرشان فروریختی.

و چنان در شک انداختی که قلب خاکی زمین را لغزاند و خاکش را به همراه تو روی خودش چرخاند و حادثه ای دیگر آفرید.

گلبرگ های وجودمان را با خودت به کام مرگ کشاندی و همه را لبریز غم.

مگر آن گل تازه شکفته می دانست روزی قهر طبیعت تنها تکیه گاهش را، برگش را و ساقه اش را خواهد ربود. 

زمینم تو هم در این تاراج بی نقش نبودی. 

خواهر و برادرم تسلیت.