اول اینکه, او را از سرما و گرما و باد و برف حفظ می کند؛ دیگر اینکه, برای حفظ عفت و شرم به او کمک می کند و سوم اینکه, به او آراستگی و وقار می بخشد. پس منشاء اصلی پیدایش لباس, نیاز به محفوظ ماندن, عفیف ماندن و زیباماندن است.

رعایت کردن حجاب, حیا را افزون و آن را درشخص, درونی تر می سازد. البته تا خواست و همت واقعی در کار نباشد, انسان به کاری اقدام نمی کند. پس تا زمانی که دختر یا زن احساس نکند که نمایان بودن مو و سر و گردن یا تنگی و کوتاهی لباس, زشت است و از آن شرم نکنند, انگیزه کافی برای پوشاندن خود ندارد. حضرت علی (ع) می فرماید: « بر شما لازم است که لباس زخیم بپوشید. هرکس لباسش نازک است دین او هم نازک و سطحی است».در کنار این مسئله, حیای چشم (نگاه) نیز اهمیت بسیاری دارد.حضرت در سخنی دیگر می فرماید: «الحیاء غض الطرف»شرم,  چشم فروبستن است.

امام باقر (ع) هم در کلامی زیبا فرمودند: «فان الله جعل الحیاء فی العینین»

به درستی که خدا, حیا را در چشم ها قرار داده است.

منبع: گوهر هستی در صدف حجاب , سید حسین اسحاقی ص34

 

 

صفحات: 1· 2