«وقتي همه اعضاي خانواده دور هم جمع مي شوند، خيلي خوش مي گذرد. پدر، مادر و 4 فرزند كه كوچك ترين شان 12 ساله و بزرگ ترين 27 ساله است. پدر خانواده بذلهگو و اهل معاشرت است. دهانش به خنده بسته نمي شود و بزرگ ترين لذتش خواندن شعر و گفتن لطيفه و خلاصه سر به سر اعضاي خانواده گذاشتن است. وقتي همه اعضاي خانواده دور هم جمع مي شوند، همه مي گويند و مي خندند، بجز مادر كه زيرچشمي پدر را مي پايد. گاهي كه پدر در همهمه خنده و شوخي فقط براي صميميت با فرزندانش لطيفهاي مي گويد: «يه روز يه بابايي مي ره…» مادر لب مي گزد و زيرچشمي به پدر نهيب مي زند. پدر هم بيحوصله به اعتراض مادر، حرفش را ادامه مي دهد. هر چند همه بچه ها به لطيفهاش مي خندند، اما اين خنده فتح بابي است تا فرزندان كوچكتر هم لطيفهاي مانند پدر بگويند و صداي خنده بچه ها به هوا برود. مادر اين بار از كوره در مي رود و اتاق را ترك مي كند. اين فضا را پدر خانواده «صميمي» مي خواند، ولي مادر نظر ديگري دارد.» پدر خانواده كه خسته از كار مي رسد، مادر به استقبالش مي رود. «اَه اَه جورابت چه بويي مي ده…» پدر سرش را پايين مي اندازد و يك راست به سمت حمام مي رود. پسر 3 ساله خانواده دنبال پدر مي دود كه«پاي بابا بو ميده… پاي بابا بو ميده…»
كارشناسان فرهنگي معتقدند انتقال فرهنگ از نسلي به نسل آينده با اتكا به رفتار والدين و انتقال آن به فرزندان صورت مي گيرد. اين كارشناسان نسبت به فراموش شدن اصل احترام در روابط بين اعضاي خانواده هشدار مي دهند، حتي آنان ريشه رفتارهاي نابهنجاري را كه در جامعه مشاهده ميشود، در خانواده ميبينند. اگر در خانواده، از ابتداي شكلگيري اصل احترام حاكم نباشد، نمي توانيم شاهد حاكميت احترام در روابط اجتماعي باشيم؛ چرا كه حدود 55 درصد شخصيت فرزندان به تاثير از خانواده شكل مي گيرد و تاثير آن چه در خانواده روي مي دهد در سال هاي بعد در سطح جامعه مشاهده مي شود. جالب اين كه هنگام گفتگو با اعضاي خانواده، بيشتر افراد متوجه بروز ناهنجاري و بي احترامي به يكديگر نيستند و معمولا در ساير خانواده ها اين رفتارها بيشتر به چشم ميآيد، در حالي كه خلأ احترام متقابل تقريبا در بسياري از خانواده ها به طور نامحسوسي حاكم است. احترام بين اعضاي خانواده از جنبه هاي مختلفي قابل بررسي است؛ احترام همسران به يكديگر، احترام به بزرگسالان و اعضاي سالمند خانواده و احترام به فرزندان. تاكنون مركز ثقل بحث احترام در خانواده به احترام فرزندان به بزرگسالان خلاصه شده و كمتر از احترام بزرگترها به هم يا به كوچكترها سخني گفته مي شود.
نيش زدن ممنوع
خيلي از همسران عادت دارند مقابل جمع قوم و خويش يا حتي فرزندان با هم شوخي كنند؛ اما اين شوخي به نيش زدن شبيه است، چون آنان نقاط ضعف رفتاري يكديگر را برجسته ميكنند و به رخ هم مي كشند. گاهي نيش زدن هاي متقابل آنقدر ادامه مي يابد كه يك طرف عقب نشيني مي كند. آن ها نمي دانند كه تحقير همسر به نوعي تحقير خود آن هاست و معمولا اين افراد خانواده شان را منسجم نمي بينند و گوشه و كنايه، يكي از راه هاي ارتباطي است كه به هتك حرمت پدر و مادر مي انجامد و آنان را نزد فرزندان شان بي اعتبار مي كند.
برگرفته از سایت تبیان
صفحات: 1· 2
آخرین نظرات