تغذیه از عوامل موثر در سلامت عمومی و پیشرفت اقتصادی جوامع به شمار می رود. کشورهایی که از این دانش شناخت بهتری دارند و آن را به نحو صحیح به کار می برند ،از فوائد مثبت آن ، حفظ بهداشت و سلامت بدن و در نهایت افزایش طول عمر انسان ها نیز بهره مند می شوند. زیرا بر این حقیقت مسلم واقفند که تغذیه نا مطلوب ، با کاهش رشد و نمو ،افزایش کسالت و بیماری ها ، کاهش قدرت خلاقه ی جسمی و فکری ، بی تفاوتی و نبود دلبستگی همراه است که علاوه بر کاهش نیروی انسانی سالم و تندرست ، تعداد افراد سربار جامعه را افزایش می دهد.
از دیدگاه طب ایرانی ، هر فرد بر اساس تفاوت های مزاجی و ساختاری با دیگران نیازمند تدبیر غذایی مناسب و مخصوص خود است که در شرایط مختلف سنی ،زمانی ، مکانی ، فصلی و جغرافیایی و سلامت و بیماری متفاوت خواهد بود . بدیهی است که رعایت این اصول توسط فرد و یا تجویز آن توسط طبیب ، نیازمند دانشی عمیق و تجربه ای دقیق است.
از آنجا که برخلاف بسیاری از اصول بهداشتی و سلامتی موضوع تغذیه و اصلاح آن قابل کنترل و برنامه ریزی است ، این مسئله به عنوان پایه اصلی درمان طب سنتی مطرح است. همچنین آموزش علم تغذیه یک ابزار مهم سلامتی است که پزشک ،بیمار خود را با آن مسلح می کند. این علم به رغم ظرافت و پیچیدگی هایش قابل آموزش بوده و برای همگان قابل درک و فهم است و مشکل اجرایی خاصی ندارد. از این رو حتما نخستین و مهم ترین تدبیر درمانی در بیماران را اصلاح تجویز رژیم غذایی مناسب می دانستند و برای اثبات این مسئله کافی است به حد یثی از امام صادق (ع) اشاره کنیم که فرموده است : « غذای تو پیش از غذا بودن ،دوای توست »
آخرین نظرات