دست در دست دخترکم قدم زنان 

می رفتم، مثل همیشه پیرمرد

پُشت نرده ها، صدایش بلند شد،

- آی خانم، آی خانم.

من بی تفاوت و خود را به نشنیدن زدم و به راه ادامه دادم.

دخترم برگشت. به پیرمرد نگاه کرد و گفت:

- چرا باهاش حرف نزدی’ مگه قهری؟

من خندیدم و گفتم:

- نه عزیزم، حالا میگه من نوشابه می خوام و نوشابه هم براش خیلی بَده.

دخترکم با خنده گفت:

- (آره مامان نوشابه برا دندوناش بَده باید دوغ بخوره و ادامه داد،

مامان اگه تو رفتی اینجا وقتی پیر شدیا هی نگی نوشابه می خوام،

من برات دوغ می یارم می ترسم دندونات خراب شه)

تعجب کردم و گفتم:

- من برم این تو!؟

جواب داد:

-( آله خودت گفتی آدم پیرا میرن اینجا)، و با انگشت به آن سوی حصار و نرده اشاره کرد.

بله دقیقا به سرای سالمندان’ و جالب تر این که جواب سوالش را از من به خاطر سپرده بود.

چند هفته قبل از من در مورد این که اینجا کجاست پرسیده و جواب سرسری من که اینجا خونه آدم های پیر هست که نمی توانند غذا درست کنند و دکتر بروند، شده بود ملکه ذهن پویای دخترم.

دقیقا همان جواب را امروز از زبان کودکانه اش شنیدم .