هرکس که شیرینی دانش راچشیده باشد،برسختی های مسیرآن صبرمی کندوشب های طولانی ودرازرادرراه بدست آوردن آن بیدار می ماندزیرادانش به سرعت وباعجله بدست نمی آیدوهرکسی که به مختصری ازآن دست یابدازدرون احساس خوشحالی وشادی می کندوناخودآگاه وباتمام وجودخودتصورمی کندکه اودانش خارق العاده رابوجودآورده است واین امرعجیب وغریبی نیست زیراانسان شخصیت خودرابادانش بوجود می آوردوبواسطه ی آن چیز قابل ذکرمی شود.علم یکی ازقالب هاواشکال عمل است ولی به یک شرط وآن عبارت ازمداومت برپژوهش ومطالعه می باشدزیرااین تداوم باعث می شودکه آگاهی ودانش پژوهشگرباپشتکارزیادشود،درغیراین صورت آنچه که بدست آورده باکم کاری وفراموشی ازبین رفته وصاحب آن علم درتاریکی هاگمراه می شود.