نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ

سرکار خانم فریبا حقیقی

فریاد و صدا را همه می شنوند، بماند آن جایی که گوش ها را به نشنیدن می بندند و چشم ها را به ندیدن.

سکوت را همه کس توان شنیدن و معنا کردن نیست، و آن سکوتی هم باشد که چراغ های خاموش قبلها را هدف گرفته ودست های منجمد را. 

آل الله آفریده شدند برای فریاد، برای هدایت و روشنگری.

آن ها آمدند تا بیراهه را از راه نشان دهند؛ 

اما همیشه قلب های زخمی نصیبشان بوده و هست و چه بد مُزد و پاداشی!!!!!!!

حَسَن (ع) با پایکوبی فرشتگان و شادی پیامبر(ص) آمد و شد پاره ای از جگر اسلام،

 دستانش همیشه بوی محبت و عشق داشتند، قلبش سرشار از محبت حق بود.

هیچ گاه هیچ کس، درگاه خانه اش را دست خالی رد نمی کرد.

سکوتی به بلندی فریاد برادر داشت ، اما گوش زمانیانش فرو رفته بود در وعده های پوچ مکار زمان.

تاراج خیمه اش را چشم پوشید تا بیدار کند خواب زده های جاهل را.

تمام فریادش را به سکوت بخشید، حیف و دریغا از سخن های گهربار که بر گوش ناشنوا، روان کند.

معنای سکوتش را باید بلعید و بر جان مُهر کرد.

غریب زندگی کرد و غریبانه سکوت.