ببخش....
وقتی می بخشی حال دلت می شود نهایت خوبی و سرخوشی.
آنجاست که قد می کشی و نهال امید در دلت جوانه می زند و به گل می نشاند لب هایت را.
آنگاه که می بخشی و ته مانده چرک را با سرفه های از سر خنده می کنی و بیرون می ریزی، خنکای نفس های دم و بازدم بر دهانت می نشیند.
طعم دلچسب شیرینش مانند لیسیدن انگشتان آغشته به عسل، دلنشین و جان فزا می شود.
پیچش ابرها و نوای باران برایت زنده ترین موسیقی عالم را می نوازد.
ببخش گاهی و دل ببند به نگاهی، و بنوش جامی از می الهی، و خرسند باش به لبخندی نامتناهی.
آخرین نظرات