بحث در مورد رشته تحصیلی داغ بود.به دوستم گفتم:

_ من می خواهم بلافاصله بعد از این که درسم تمام شد رشته روان شناسی دانشگاه امام خمینی (ره) شرکت کنم, غیرحضوری هم می توانم بروم, امتحانش هم همین جاست, حتی منتظر پایان نامه هم نمی شوم. 

می توانم  هم درسم را بخوانم هم پایان نامه ام را  بنویسم.

 لبخند زد و همین طور که سرش توی گوشی بود و دنبال چیزی می گشت گفت:

_ تا مجردی هر چه کلاس می خواهی برو. وقتی بچه دار شوی باید وقتت را حداقل تا سه سالگی اش به او اختصاص دهی.

گفتم: درس غیر حضوری که این حرف ها را ندارد.

گفت: بلاخره حواست به درس است نمی توانی با بچه ات بازی کنی؛ استرس امتحان هم سر جای خود.

مثل اینکه بلاخره چیزی را که می خواست پیدا کرد صفحه گوشی را به طرف من گرفت و گفت: 

_نگاه کن. فیلم گرفته شده از پسرش بود که به شدت گریه می کرد و حرف های نامفهومی می زد گفت : 

_ وقتی فهمید دارم از او فیلم می گیرم گریه اش کمتر شد؛ آن وقت حرف هایش را هم بهتر می فهمیدم.

می گفت: تو هیچوقت با من بازی نکردی همیشه درس داشتی, همیشه امتحان داشتی  اگر بدانی وقتی این حرف ها را می زد چقدر پشیمان شدم که بیشتر برایش وقت نگذاشتم. 

فکر می کردم چون همیشه پیشش هستم دیگر مشکلی نیست. بخاطر همین درسم را غیر حضوری کردم, اما درگیر درس هایم شدم; فکر می کردم چیزی نیست اما حالا خیلی دلم می سوزد.