نوشته شده توسط نویسنده وبلاگ
فاطمه
این روزها حال و هوایی بر همه جا حاکم است که وقتی یکی از دوستان یا آشنایان را نمی بینی با خود می گویی:
یعنی او هم به سفر رفته است؟
یعنی ما جا ماندیم و همه عازم شدهاند؟
و این غبطه در وجودمان موج میزند و پس از آن ساحل چشمانمان نمناک.
حس جاماندن همین است؛ خصوصا جا ماندن از سرزمینی که برای وصال به معشوق طی مسیر نمایی و سرانجام یا با تمام سختی ها و مشکلات برسی به جایی که هر کس با دیدنش دیگر آرام نیست
و هر کس هر گوشهای با خود در حال زمزمه کردن روضه ای می شود و قلب خود را با تصویری از وقایع همراه می کند و کمی خود را به جای تک تک آن حماسه سازان می گذارد و نوایی را بر لب زمزمه می کند.
تمامی این ها را شنیده ایم اما ندیده ایم؛ ای کاش دیدن وشنیدن همراه شود که دیگر مثال کسی که میگوید شنیدن کی بود مانند دیدن است، نباشیم.
کی به وصال ات می رسم کربلا.
آخرین نظرات